မန္လည္

မန္္လည္ဆိုတဲ့ နာမည္ကိုၾကားရံုျဖင့္ “မဃေဒဝလကၤာ”က်မး္ႀကီးကိုေရးသား

ျပဳစုေတာ္မူခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ဟု သင္သိလုိက္သည္ဆိုပါက သင္သည္

ေခတ္စာေပေရစီးေၾကာင္းထက္အလြန္ မဟာဂႏၱဝင္စာေပကို သေဘာၾက

ေသာသူဟူ၍ ကၽြႏ္ုပ္မွတ္ယူမည္ျဖစ္သည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏ စာေပေလာကို ယင္းမန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မဟာဂႏၱဝင္ကဗ်ာႀကီး

က အသက္ဝိဉာဥ္ဖုတ္သြင္းေပးလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ေရးစပ္ခဲ့ဖူးေသာ

ေဆာင္းပါး၊ကဗ်ာစသည္တို႔သည္ မန္လည္၏အေငြ႕အသက္တုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။

စာေရးတက္ခ်င္ေသာကၽြႏ္ုပ္သည္ တကယ္ေတာ့စာမေရးတက္ခဲ့ေပ။ စာေရး

နည္းကဗ်ာေရးနည္းစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရႈ႕ေသာ္လည္းကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အရာ

မထင္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ညီမရင္းျဖစ္သူ မအိအိေထြးကပင္ ေဆာင္း

ပါးဝတၳဳမ်ားကို ဂ်ာနယ္တြင္တင္ျပႏိုင္ေသာ စာေရးဆမျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္းကၽြႏ္ုပ္

အတြက္ေတာ့ စာရူးဘဝႏွင့္ပင္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးျခင္းထက္ 

စာဖတ္ျခင္းကိုသာအေလးဂရုျပဳခဲ့ရာ “ မဟာသုတကာရီ မဃေဒဝလကၤာသစ္”

က်မ္းကို ကၽြႏု္ပ္ ခုိးယူဖတ္ရႈ႕ခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္ုပ္အတြက္ ထိုေခတ္အခါက ေရွးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားသည္စာအုပ္ခုိးဖတ္

ရန္ ပစ္မွတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဦးအရိယေက်ာင္းတုိက္ရွိ ဘုန္း

ေတာ္ႀကီးတစ္ပါသည္။ ထုိေက်ာငး္တုိက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ပံုးခိုခဲ့ဖူး

သည္။ ယခုတုိင္ သပိတ္ေမွာက္ထားေသာေက်ာက္တိုင္လည္းရွီပါေသးသည္။

ျမန္မာတို႔မသိၾကေသာ္လည္းႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက သိသည္။ဓာတ္ပံုလာလာ

ရိုက္ၾကသည္။ ယင္းဘုန္းႀကီးေက်ာငး္၏ ဦးဇင္းတစ္ပါးသည္ စာေပဝါသနာပါ

သူျဖစ္သူလို ပန္းခ်ီဆြဲရာတြင္လည္း သူမတူေအာင္ေတာ္သည္။ ထိုဘုန္းႀကီး

ထံတြင္ ယင္းက်မး္စာအုပ္ႀကီးရွိသည္။ သူကိုယ္တုိင္ထို က်မ္းစာအုပ္ကို

ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ ဖြတ္ထားသည္။ မည္သူ႔ကိုမွေပးမဖတ္ေပ။

ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ေခတ္ 1999 ေလာက္သည္ ရန္ကုန္တြင္ စာေပေလ့လာလိုက္စား

ေသာ အခုေခတ္လူငယ္ေတြလိုအြန္လိုင္းေပၚတြင္ PDF ဖိုင္ျဖင့္ Download

ဆြဲေသာ ကိစၥသည္ အိမ္မက္ပင္မမက္ဖူးေပ။ အြန္လိုင္းဆိုတာတက္ ၾကက္

တြန္သည္ေလာက္ပင္သိသည္။ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ ေဝးေလစြ။

ထို႔ေၾကာင့္ စာေပေလ့လာရသည္မွာ ခက္ခဲ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ယင္းက်မး္စာအုပ္အား ခိုးယူဖတ္ရႈဖို႔အတြက္ အလစ္ေခ်ာင္းေနရ

သည္။ လူငယ္ပီပီ ဖြန္လည္းေၾကာင္ခ်င္ေသးသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္၏စိတ္

ကူးအေကာင္အထည္ေဖၚႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုက်မး္စာအုပ္ပိုင္ရွင္ဘုန္းႀကီး ဆြမ္း

စားအသြားတြင္ ကၽြန္ုပ္သည္ ထိုက်မး္စာအုပ္အား ခုိးယူလုိက္ပါသည္။

ယင္းက်မး္၏ “ပုေတၱာဝါဒအခဏ္း”ကို ကၽြႏ္ုပ္အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ရန္ က်ိဳးစားေတာ္

မူခဲ့ပါသည္။

မွတ္မွတ္ရရေျပာရပါရင္ ထိုေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဒီပဲရင္းနယ္သား

ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ စာေပအလြန္အက်ဴးဝါသနာပါေတာ္မူသည္။ ထိုဘုန္း

ႀကီးက ပိုးကိုက္ေသာ က်မ္းစာအုပ္မ်ားကို လူအမ်ားျမင္သာေသာ ေနရာျမင့္

မ်ားတြင္ စြန္႔ေတာ္မူေလ့ရွိသည္။

စကားၾကြင္း  . .

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထိုေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႀကီးထံတြင္ သူစြန္႔ထားေသာ “ပ႑ိ

တေဝဒနိယက်မ္း” (ေသခ်ေတာင္ဆရာေတာ္ဦးတိေလာကေရး) ကိုအပိုင္ရ

လိုက္သည္။ ယင္းက်မ္းကို ဖတ္ရႈရေသာကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္

အရြယ္မွာပင္ ဗုဒၶဝါဒကိုေကာင္းစြာသေဘာက္ေပါက္ျခင္းႏွင့္ စရဏက်င့္စဥ္

ပိုင္းကို ဆရာလြတ္နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါသည္။

အားတုိင္း စိတ္ထဲတြင္ ေလးလံုးစပ္ထားေသာ စာလံုးမ်ားကိုဖတ္ရႈေနမိသည္။

ေနာက္ေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္လက္တြင္ ကဗ်ာမ်ားေရာက္လာပါေတာ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္ ဟိုစဥ္ကေရးတက္ခ်င္ေသာ ကဗ်ာတို႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အလြန္ပင္

လြယ္ကူသြားေပသည္။

အခုေခတ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ေရးေသာကဗ်ာတို႔ကို အြန္လိုင္းေပၚတြင္ အခ်ိဳ႕ကမိမိ

တို႔အေရးျဖင့္ ခုိးယူထားသည္ကို ေတြ႕ရဖူးသည္။

ဘယ္လုိပင္ျဖစ္ပါေစ ကၽြႏ္ုပ္ဘဝအတြက္ စာေပေလာကတြင္ မဃေဒဝက်မ္း

သည္ အမိအဖပင္ျဖစ္ပါေပေတာ့သတည္း။

“မဟာသုတကာရီ မဃေဒဝလကၤာသစ္က်မ္း” စာအုပ္ကို ရယူလိုပါက

ေအာက္ပါလင့္တြင္ ဝင္ေရာက္ Download ပါေလ  .. ။

ဒုိးႀကီး