(လူထုေခါင္းေဆာင္
တရုတ္ျပည္သြားအမွတ္ရေဆာင္းပါး)
ႏိုင္ငံေရးကိုလုပ္ရင္
ဂႏၶီႀကီးကို ဥပမာယူပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ဇာတက
မွာပါတဲ့
“ေတမိယဇာတ္”ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို နားလည္ေအာင္ မွတ္ယူပါ။
အဲဒီအထဲက
သခၤန္းစာထုတ္ယူႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲ?
ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို သိမယ္။
ကဲ ..
ဓမၼအလငး္အျဖစ္ နဲနဲ note ထုတ္ျပမယ္။
ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ဆုိတာ . . ေလာကီကိစၥ
ဘာသာေရးအလုပ္ဆိုတာ . . ေလာကုတၱရာကိစၥ
အဲဒီႏွစ္ခုကို
မေပါင္းမိေစနဲ႔ ေပါင္းလိုက္လို႔ကေတာ့ အေသဆိုးနဲ႕ေသ
ေတာ့တာပဲ။ ဂႏၶီဟာ
အဲဒီႏွစ္ခုကိုေပါင္းလိုက္တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္သူ႔ကို
သူ႔ႏိုင္ငံသား သူ႔လူမ်ိဳးေတြကပဲ
ျပန္သတ္ပစ္လုိက္လို႔ အေသးဆိုးနဲ႔
ေသရွာတာ။
ဂႏၶီက
ႏိုင္ငံေရး-ေလာကီကိစၥကို ဘာသာေရး-ေလာကုတၱရာကိစၥနဲ႔
ေပါင္းၿပီးနားလည္ မွတ္ယူလုိက္တဲ့အမွားပဲ။
ေလာကီဆိုတာ
ဆုေပးဒါဏ္ေပးစနစ္ရွိတယ္။ သိမ္းပိုက္ျခင္းႏွင့္လႊတ္ခ်
ျခင္းဆိုတာရွိတယ္။
ေလာကုတၱရာဆိုတာ ဆုေပးဒါဏ္ေပးစနစ္ကိုစြန္႔လႊတ္ထားတာ။သိမး္ပိုက္
တာျမဴမွ်မရွိတဲ့အတြက္
လႊတ္ခ်မႈဆိုတာလည္း ဆိတ္သုန္းေနတယ္။
အဲလို မတူညီတဲ့ တိမ္အပူလိႈင္းနဲ႔တိမ္အေအးလိႈင္းတို႔
ေပါင္းဆံုမိတဲ့အခါ
လွ်ပ္စီးလက္
မိုးႀကိဳးေတြပစ္သလိုပါပဲ။ မိုးမီးေလာင္ေတာ့တာေပါ့။
ဒါကို ဒီကေန႔
စာေပမ်က္ႏွာစာမွာ ေပါင္းေပါင္းေနတယ္။ ဒီအေပါင္းက
အမွားေပါင္းႀကီးေနာ္။ (စကားခ်ပ္)အေနနဲ႕
ဘာသာေပါငး္စံုညီညြတ္ေရးဆို
တဲ့စကားလည္း အလြဲႀကီးပဲ။
တုိက္ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ေပါငး္ၾကည့္ေလ
ခင္ဗ်ားတို႔
ျခံထဲထည့္ထားၾကည့္ အေသခြပ္ၾကမွာ။ ၾကက္မႏွစ္ေကာင္ၾက
ေတာ့ အႏိုင္အရံႈးေလာက္ပဲ
ထိုးၾကဆိတ္ၾကၿပီးရင္ ၿပီးသြားတာပဲ။ ဆို
လိုခ်င္တာက ေပါင္းလို႔မရတဲ့
ကိစၥရပ္ေတြမွာ ေပါငး္လို႔ကိုမျဖစ္ဘူး။
ေပါင္းတယ္ဆိုေတာ့မွာ
အေသခြပ္ၾကတဲ့ တုိက္ၾကက္ေတြလိုေပါ့ဗ်ာ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ
ေလာကီကိစၥျဖစ္တဲ့အတြက္ အေအးဓမၼမႈနဲ႔
အပူအဓမၼမႈတို႔ဟာ
အျမဲထိေတြ႕ေနၾကတာ။ အေအးဓမၼနဲ႔ဆံုတာကေတာ့
ျပႆနာမရွိေပမယ့္ အပူအဓမၼနဲ႔ဆံုတဲ့အခါ
ျပႆနာရွိသြားၿပီ။
ဒီေနရာမွာ
မဃေဒဝလကၤာေလးထုတ္ျပမယ္ ..
“ ဝဂ ၢၤဝဂီ ၊ထိုလူႏွစ္မ်ိဳး
၊ျပစ္အက်ိဳးကုိ၊ အိုးယြဲ႕စေလာင္း၊ပိတ္တုံေလွ်ာင္းသို႔၊
ေစာင္းလွ်င္ေစာင္းမႈ၊
တည့္မူတည့္လုိက္၊ မူျခင္းတုိက္ေလာ့ . .. ”
တဲ့။
အိုးယြဲ႕ေနရင္ အလုိက္သင့္
စေလာင္းဖံုးအရြဲ႕ေလးနဲဖံုးရမွာ .. တဲ့။
ေလာကီကိစၥဟာ အပူနဲ႔ေတြေတာ့
အပူလိုက်င့္ရသလို အေအးနဲ႔ဆံုျပန္
ေတာ့လည္း
အေအးလိုက်င့္ရျပန္တယ္။
ဂႏၶီႀကီးဟာ ဒီသေဘာကို နားမလည္ဘူး။
နားမလည္တဲ့အတြက္ မြတ္
စလင္နဲ႔ဟိႏၵဴ
ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ စတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြမွာ အားလံုး
ကို
လူတန္းစားတစ္ရပ္အျဖစ္သေဘာထားႀကီးခဲ့တယ္။ (ေမတၱာေပါ့)
သို႔ေသာ္ အဲဒီေမတၱာ
အေအးဟာအေအးသမားအတြက္ေတာ့ okသြား
ေပမယ့္ အပူသမားအတြက္ေတာ့
အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဂႏၶီ
ႀကီးကို သူ႔လူမ်ိဳးဟိႏၵဴဇာတ္ျမင့္ဝါဒီေတြကပဲ
သတ္ပစ္လုိက္တယ္။
ေလာကီဥပေဒသဆိုတာ
“ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္”ပဲေလ။ ေလာကီ
ဥပေဒသေနရာမွာေလာကုတၱရာဥပေဒသကို
ထည့္သြင္းစဥ္းစားလုိက္တဲ့
ဂႏၶီႀကီးရဲ႕ ေမတၱာအယူအဆဟာ
အေသဆိုးနဲ႔ေသရတာပဲ။
“ေလာကုတၱရာဆိုတာ သန္႔စဥ္ေလ
ရသေျမာက္ေလ”
“ေလာကီဆိုတာ မရြံမရွာေလ
ရသေျမာက္ေလ”
ကဲ .. ဒါေလးကလည္းပဲ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲ?
ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကိုျခံဳမိ
ငံုမိေစမယ္။
ေလာကုတၱရာဆိုဘာသာေရး အလုပ္မွာ
သန္႔စင္ရမယ္ မြန္ျမတ္ရမယ္ ၊အဲလို
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးသီလေတြသန္႔စင္ေလ
သီလေတြ မြန္ျမတ္ေလ ေလာကုတၱရာ
အလုပ္ဟာပိုၿပီးၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္တယ္။
အကုသိုလ္ဆိုရင္ နဲနဲေလးမွအထိ
မခံနဲ႔။ အပြန္းအပဲမခံနဲ႔။
သမၼာဒိ႒ိဆိုတဲ့အယူမွန္ကို နဲနဲေလးမွ အပြတ္မခံနဲ႔။
ဒီမဂၢင္ေတြကို လက္မလႊတ္ဘဲ
ဆုပ္ကိုင္ထားရမွာ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဗုဒၶံ သရဏံ
ဂစၦာမိ၊ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ဟာဒါပဲ။ ဘုရားမွဘုရားပဲ ဒီဘုရား
ကလြဲလို႔
အျခားမွာဘုရားဆိုတာမရွိဘူး။ ဗုဒၶကိုပဲ ဆုတ္ကိုင္ထားတာမ်ိဳး။
ဟုတ္ၿပီ . .ေလာကီဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးၾကေတာ့
ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး . ဗ်။
ေလာကီဆိုတဲ့ႏိုင္ငံေရးအလုပ္မွာ
မရြံမရွာရဘူး၊ ေနာက္မတြန္႔ရဘူး၊အေတြေဝ
ရဘူး၊ တံုးဆို တိုက္ ၊
က်ားဆို ကိုက္။ မြတ္ဆလင္အိမ္ေရာက္ရင္ မြတ္ဆလင္
ဝါဒ ဗုဒၶဘာသာအိမ္ေရာက္ရင္
ဗုဒၶဘာသာဝါဒ ဟိႏၵအိမ္ေရာက္ေတာ့ဟိႏၵဝါဒ
စသည္ျဖင့္
လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိရတယ္။ တစ္သတ္မတ္တည္း ဝါဒတစ္ခုကို
ဆုတ္ကိုင္ထားလို႔မရဘူး။
ေလာကုတၱဆိုတာ . . ဆုတ္ကိုင္ထားရတာ
ေလာကီဆိုတာ . . . ဆုတ္သင့္ဆုတ္
ေလွ်ာ့သင့္ေလွ်ာ့ရတာ။
ေတမိယဇာတ္ကိုၾကည့္ . . . .
ဘုရင္ (သမၼတ) လုပ္ရတာဟာ
အျပစ္ေတြမ်ားတယ္။ေကာင္းတဲ့သူကို
လည္းရံခါမွာ
မေကာင္းတဲ့သူလို႔ ထင္ၿပီး အျပစ္ေပးမိတက္သလို ၊မေကာင္း
တဲ့ သူကိုလည္း
ေကာင္းသူလို႔ထင္ၿပီး ခ်ီးေျမွာက္တက္တယ္။ အပါယ္ငရဲ
ကိုလားေစတက္တဲ့အမႈေတြ
စီမံမိတက္တာမို႔ ထီးခ်က္ေစာင့္ နတ္သမီးက
ေတမိမင္းသားေလးကို
စကားမေျပာတက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ခိုင္တာပဲေလ။
ဒီအေၾကာင္း
ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္
ႏို္င္ငံေရးလုပ္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ဂႏၶီႀကီးကဲ့သို႔ ေမတၱာ
ရွင္ႀကီးအျဖစ္
အထင္မေရာက္မိေစနဲ႔။ ႏိုင္ငံေရးဥပေဒသကို ေလာကုတၱရာ
ဓမၼကဲ့သို႔
တစ္ရေသမဆုတ္ကိုင္ဘဲ လုိက္ေလ်ာညီေထြစြာ တင္းသင့္တင္း
ေလွ်ာ့သင့္ေလွ်ာ့ရပါတယ္။
တစ္တိုင္းျပည္လံုးမွာရွိတဲ့
လူမိုက္ေရာ လူေကာင္းေရာစတဲ့ျပည္သူေတြကို
ေမတၱာဝါဒႀကီးနဲ႔ပဲမက်င့္သံုးပဲ
။ လြန္းက်ဴးသူကို သူနဲ႕ထိုက္တန္ေသာအျပစ္
ကိုေပးရမယ္။ အဲလုိမဟုတ္ဘဲ
“သေဗၺ သတၱာ ကမၼႆကာ” သူ႔ကို သူ႔ကံက
ပဲ
စီရင္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ဝါဒက်င့္သံုးရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့သူေတြကိုပါ မေကာင္း
မႈကိုလုပ္ခုိင္းတဲ့သေဘာေရာက္သြားမယ္။
ဥပမာဗ်ာ။
ဒီေန႔ေခတ္ ခရိုနီေတြ
ခုိးစားေနတယ္။ဒါကို အေရးမယူဘဲဒီတိုင္းဆက္
ထားေနမယ္ဆိုရင္
က်န္တဲ့သူေတြလည္း ခရိုနီစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကိုေမြးျမဴ
ၾကေတာ့မွာေပါ့။
မုိးခါးေရေတြ အကုန္ေသာက္ကုန္လိမ့္မယ္။ တုိင္းျပည္
ႀကီးပ်က္စီးသြားမယ္။ ဒါကို
ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူေတြ သတိထားရမယ္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သမုတိပဲ။
လူတို႔ သမုတ္တဲ့အတိုင္းျဖစ္ေနရတာ။
ၾကည့္ေလ 2008
ဥပေဒအခုျပင္ေနၾကတယ္မဟုတ္လား? ေရးထားတာ
မွာ ဆယ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး။
ျပင္ေနရၿပီ။ ဒါ သမုတိရဲ႕သေဘာေတြေပါ့။
“အမ်ားေျပာအမွန္ေလ”
ျပည္သူထဲက အမ်ားစုက ဒါႀကီးျပင္ေပးပါဆိုရင္
လႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲဆံုးျဖတ္၊
မဲမ်ားရင္ ျပင္ရတာပဲမဟုတ္လား?။
ဒါ့ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ
ေလာကီကိစၥ၊သမုတိ၊မို႔လို႔ ေကာင္းသူကိုခ်ီး
ေျမာက္ မေကာင္းသူကို
ဒါဏ္ေပးရတဲ့စနစ္ပဲ။
အဲလိုေတြ မလုပ္ေစခ်င္လို႔ ၊
ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီးက ေတမိမင္းသား
ေလးကို
စြံ႕အခ်င္ဟန္ေဆာင္ခိုင္းတာပဲ။ ေတမိမင္းသားေလးကလည္းပဲ
နတ္သမီးေျပာတဲ့
ဓမၼကိုနားလည္ၿပီး စြံ႕အေယာင္ေဆာင္လို႔ ဖခင္က
ဘုရင္လုပ္ခိုင္းဖို႔မျဖစ္ေတာ့တဲ့အဆံုး
သတ္ခိုင္းလုိက္တယ္။ မင္းသားေလး
က အဲဒီေတာ့မွပဲ
စကားေျပာၿပီး ေတာထြက္ရေသ့ဝတ္သြားတယ္ေလ။
ဒါ့ၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ
အႏွစ္ထုတ္ေတာ့ . ..
ေလာကီကိစၥ အကုသိုလ္နဲ႕ကုသိုလ္တို႔ေရာေထြးေနတာမို႔
ႏိုင္ငံေရးလုပ္
ခ်င္သူမ်ား လုပ္ေနသူမ်ားဟာ
အထူးသတိထားရမယ္လို႔ ဓမၼအလငး္ေပး
လိုပါတယ္။
သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ဒီကေန႔ႏိုင္ငံေရးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမတၱာရွင္ႀကီး
တစ္ဆူ
ဆုထူးပန္ႀကီးတစ္ပါးလို အထင္မေရာက္မိေစဖို႔လိုပါတယ္။
ေကာင္းသူကို ကယ္၍
မေကာင္းသူကုိ မေကာင္းသည့္အားေလွ်ာ္ေသာ
ျပစ္ဒါဏ္ကို
ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အကုသိုလ္ေၾကာက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္
လုိ႔မရပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူတုိင္းကုသိုလ္ခ်ည္းပဲမရအကုသိုလ္လည္း
ပါႏိုင္ေၾကာင္းေတမိယဇာတက
သက္ေသခံေနပါတယ္။
အဲလိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဗုဒၶဝါဒစစ္စစ္အတုိင္း
ေတာထြက္ရေသ့ရဟန္း
ျပဳရန္သာလိုအပ္ပါ . . . ေၾကာင္း။
ဒိုးႀကီး
No comments:
Post a Comment