ပညာကို ေသရြာသုိ႔မသယ္ ဒါနပါရမီနဲ႔လဲလွယ္ခဲ့သူ

သည္ post ကို ကိုမိုးသီးက ေရးခိုင္းထားတာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာပါၿပီ ... ။ မေရးခ်င္ ေရးခ်င္နဲ႔မို႔ မေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ေဖေဖာ္ဝါရီ လ တုန္းက ကိုရင္ေမာင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ရင္း သူက လကၡဏ မကိုဋ္ေခါင္း တေခါင္း လိုခ်င္တယ္ေျပာလို႔ သူ႔အတြက္ မကိုဋ္ေခါင္း လုပ္ရင္းက ဒါကို ပို႔စ္ တခုေရးရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုတာ သတိရလိုက္တာပါ။ ရက္ ၅၀ ေလာက္ အခ်ိန္ယူျပင္ဆင္လိုက္ရလို႔ Post ေတြထဲမွ သည္ post ေလာက္ အခ်ိန္ယူျပင္ဆင္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိေသးဘူး ေျပာလို႔ရမွာေပါ႔။

ျမန္မာ႐ိုးရာလက္မႈအႏုပညာေတြထဲမွာ ပန္းဆယ္မ်ဳိးစာရင္းမဝင္တဲ့ လက္မႈအႏုပညာတခု လို႔ ေျပာရမွာလားမသိဘူး။ သံုးတာကလည္း ရာမာယဏ ဇတ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဇတ္ဝင္ခန္းေတြမွာ၊ ဇတ္ေတြထဲမွာ ပဲ သံုးၾကတာမို႔ပါ။ 

ဒါေပမယ့္ သည္ပညာရပ္ကို ကေလးကစားစရာေတြအေနနဲ႔ အမ်ားစုကေတာ့ ျမင္ဘူးၾကပါတယ္။

ရာမာယဏ ဇတ္ေတာ္ႀကီး ကျပတဲ့အခါမွာ ေဆာင္းၾကတဲ့ မကိုဋ္ေခါင္းေတြကို ရာမာယဏ အသင္းဝင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကရပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ရာမာယဏ ခေရစီျဖစ္ခဲ့တဲ့(အခုလည္း မကၽြတ္ေသးပါဘူး) ကၽြန္ေတာ္လည္း အိုးဘိုရာမအသင္းတိုက္မွာ ဆရာေတြရဲ႕ နည္းျပကူညီမႈေတြနဲ႔ သည္အတတ္ပညာကို သင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို အနီးကပ္သင္ေပးခဲ့တဲ့ အိုးဘိုရာမ က ကိုစိန္ဝင္း နဲ႔ အသင္းသားဆရာအားလံုးကို ဂါရဝျပဳၿပီး သည္ပို႔စ္ကို ေရးပါတယ္။

ရာမာယဏအသင္းတခုမွာ မကိုဋ္ေခါင္းတခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ သက္ဆိုင္ရာ ကန္ေတာ့ပြဲ ကို အရင္ထိုးၾကရတာ အစဥ္အလာပါ။

မကိုဋ္ေခါင္းတခုလုပ္ဖို႔အတြက္ မို တခု လိုအပ္ပါတယ္။ ရႊံ႕၊ ပလာစတာ စတာေတြနဲ႔ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ မကိုဋ္ေခါင္းပံုကို မို တခု အရင္လုပ္ရပါတယ္။

အခု အနားမွာ ပလာစတာ မလြယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရႊံ႕ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။

ပထမဆံုး ေစးထန္းမႈေကာင္းတဲ့ ရႊံ႕ကို ေလာက္စာလံုးအရြယ္ေလာက္ေတြ လံုးၿပီး အေျခာက္ခံပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္းေျခာက္တဲ့အခါ အမႈန္႔ေထာင္းၿပီး ဆန္ကာတိုက္ခ်ပါတယ္။ ဒါမွ ခဲေသးေသးေလးေတြ၊ အမႈိက္ေတြ ပါမလာပဲ ရႊံ႕ေစးေကာင္းေကာင္းရမွာပါ။ အဲသည္ရႊံ႕မႈန္႔ေတြကို ေရနဲ႔ ႏွဲ၊ ေရစိုဂြမ္းေစာင္နဲ႔ အုပ္ၿပီး သံုးရက္ေလာက္ ႏွပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်စ္ၿပီး အသားညီသြားေအာင္ ထု ေထာင္း ႏွဲပါတယ္။ အဲသည္ရႊံ႕တံုးႀကီးကိုမွ လိုခ်င္တဲ့ ပံုရေအာင္ လုပ္ယူပါတယ္။ အဲသည္လို လုပ္တဲ့အခါမွာ လိုခ်င္တဲ့အရြယ္အစားျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ကိုက္ယူရပါတယ္။

မကိုဋ္ေခါင္းအတြက္ ပင္မေခါင္းအျပင္ လိုအပ္တဲ့ အျခား အစိတ္အပိုင္းေတြကိုပါ မို ေတြလုပ္ယူရပါေသးတယ္။

မို ေတြ ရၿပီဆိုေတာ့မွ မိုေတြေပၚမွာ စကၠဴအလႊာအထပ္ထပ္ ကပ္ရပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္က စကၠဴမကပ္ခင္မွာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ နဲ႔ ေအာက္ဆံုးအလႊာကို စၿပီးကပ္ပါတယ္။ မို ကေန စကၠဴ ျပန္ခြာရလြယ္ေအာင္လို႔ပါ။(ဆရာေတြသင္ထားတဲ့အထဲမွာေတာ့ မပါဘူး း)။) စကၠဴကို ျပည္တြင္းမွာ ရွမ္းစကၠဴလို႔ အမ်ားသိၾကတဲ့ လက္လုပ္စကၠဴကို သံုးပါတယ္။ တျခား စကၠဴေတြ စမ္းၾကၫ့္ဖူးပါတယ္။ သံုးလို႔မေကာင္းပါ။ ေကာ္ကိုလည္း ဆရာေတြသင္ထားတဲ့အတိုင္း သာကူကို အေစ့ေပ်ာက္ေအာင္ ႀကဳိၿပီး သံုးပါတယ္။ တျခားေကာ္အမ်ဳိးမ်ဳိး သံုးၾကၫ့္တာ သာကူေကာ္ေလာက္ သံုးလို႔မေကာင္းပါ။ စကၠဴကပ္တဲ့အခါမွာ တထပ္ေျခာက္မွ ေနာက္တထပ္ ထပ္ကပ္ရပါတယ္။ တထပ္နဲ႔ တထပ္ၾကား ေလမခိုေအာင္ သတိထားရပါတယ္။ မေျခာက္ပဲ ႏွစ္လႊာ သံုးလႊာ ကပ္မိရင္ေတာ့ အတြင္းမွာ ေကာ္အိပ္ၿပီး စကၠဴသား ပြစိစိ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ တလႊာကပ္ၿပီး တေနကုန္ေနလွမ္း ဆိုေတာ့ တေန႔တေန႔ အခ်ိန္လည္း အမ်ားႀကီး မသံုးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကားထဲမွာ ေနမသာလို႔ မေျခာက္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ထပ္မကပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၃၅ လႊာ ကပ္အၿပီးမွာ ၃ ရက္ဆက္ ေနလွမ္းလိုက္ပါတယ္။ လံုးဝ ေသြ႔ေျခာက္သြားၿပီလို႔ ယူဆႏိုင္မွ စကၠဴကို ထက္ျခမ္းခြဲလိုက္ၿပီး စကၠဴကို ခြာထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ထု ၀.၁ လက္မ ေလာက္ ကပ္ထူသား နဲ႔ ပံုၾကမ္းရပါၿပီ။

အဲသည္ထက္ျခမ္းသားေတြကို စကၠဴနဲ႔ ေကာ္ကို သံုးၿပီ ျပန္ဆက္ပါတယ္။ အရိပ္ထဲမွာ ေကာ္ေျခာက္မွ ေနျပန္ထုတ္လွမ္းရပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ စကၠဴသား ႐ႈံ႕တြသြားမွာမို႔ပါ။ ျပန္ဆက္ၿပီးတဲ့ ပံုၾကမ္းကို အတြင္းက ၅ ထပ္ အျပင္က ၁၀ ထပ္ စကၠဴထပ္ကပ္ပါတယ္။ အဲသည္ေလာက္ နည္းတဲ့ စကၠဴထုကိုပဲ သံုးလို႔ ဆရာေတြကမ်ား သည္ ပို႔စ္ကို ဖတ္မိတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူဦးမလား လို႔ ေရးရင္းေတြးမိပါေသးတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ စုစုေပါင္း အလႊာ ၅၀ ပဲ သံုးပါတယ္။

ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ၾကမ္းေနတဲ့ မညီညာတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ေတြကို ေကာ္ပတ္နဲ႔ စားၿပီး အေခ်ာ သတ္ပါတယ္။ ေရခံ ခံေဆး သုတ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ သ႐ိုးမံၿပီး လိုအပ္မယ့္ စိန္ေတာင္၊ ကႏုတ္ ေတြ တပ္ဆင္ပါတယ္။ ေက်ာက္ေတြ ျဖၫ့္ပါတယ္။

ေနာက္တဆင့္က ေရႊခ်ၿပီး၊ ေရႊနဲ႔ဖံုးသြားတဲ့ ေက်ာက္ေတြကို ေရႊေတြျခစ္ထုတ္ၿပီး ျပန္ေဖာ္ရတဲ့ အဆင့္ပါ။ ျပည္တြင္းမွာကေတာ့ ကဖို႔အတြက္ ေရႊဆိုင္းေတြခ်တာဆိုေတာ့ ကုန္ၾကမ္းတန္ဖိုးက သည္ေနရာမွာ အျမင့္ဆံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြယ္ကူသက္သာတဲ့ နည္းလမ္းကိုပဲ ေခတ္မီမီ သံုးလိုက္ပါတယ္။

သည္မွာတင္ ျပဳလုပ္တဲ့အဆင့္က ၿပီးပါၿပီ။ ရာမာယဏအသင္းမွာေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲေတြ ဘာေတြ စတဲ့ Process ေတြ က်န္ေသးတယ္ေလ ... ။

သည္ ဘီလူးေခါင္းက မဲေဆာက္က ေက်ာ္လင္း ရဲ႕သားဆီမွာ

သည္ ဟႏုမာန္ ေခါင္းကလည္း မဲေဆာက္က ကိုလြမ္းဏီသား ေအာင္ေက်ာ္ဆီမွာ 

သည္ဒႆဂီရိ ေခါင္း က ၾကယ္သီးရဲ႕ ေအာ္ဒါ

သည္ အတတ္ပညာဟာ အသံုးနည္းတဲ့၊ လူသိနည္းတဲ့အတတ္ပညာတခု ဆိုရင္ေတာ့ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သည္လက္မႈပညာနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကစားစရာအ႐ုပ္ေတြကို ဘုရားေစာင္းတန္း၊ ဘုရားပြဲ စတဲ့ေနရာေတြမွာ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ေရွးျမန္မာ စစ္ခေမာက္၊ ဇီးကြက္႐ုပ္၊ ႏြား႐ုပ္၊ က်ား႐ုပ္ စတဲ့ စကၠဴကစားစရာေတြဟာ သည္ လက္မႈပညာနဲ႔ ထုတ္လုပ္တာပါ။ သူတို႔က်ေတာ့ ေစ်းသက္သာတဲ့ စကၠဴေတြနဲ႔ သံုးၾကပါတယ္။

အိုးဘို နန္းတြင္းရာမာဏ အသင္းက သင္၊ ျမင္၊ ၾကား ဆရာအားလံုးကို သည္စာနဲ႔ ဂါရဝ ျပဳလိုက္ပါတယ္။

http://gantgaw.blogspot.com/2010/09/blog-post_13.html